NASZ PATRON

Oto stało się, 22 kwietnia 2010 roku nasza szkoła przyjmie imię Polskich Olimpijczyków. My uczniowie chcemy przedstawić sylwetkę naszego patrona.

"Wiele rzeczy można zobaczyć w Grecji – powiadał Pauzaniasz - i o wielu usłyszeć sprawach godnych podziwu, lecz o nic innego łaska bogów nie zatroszczyła się tak bardzo, jak o igrzyska olimpijskie." Słowa tego starożytnego twórcy w pełni oddają podziw ludzkości dla tych uroczystości. Według tradycji igrzyska odbywały się od roku 776 przed Chrystusem i trwały nieprzerwanie aż do roku 393 po narodzinach Chrystusa. Odbywały się one co cztery lata. W czasie igrzysk rozpościerał się nad światem greckim "pokój boży." Miasta-państwa, tak uparcie z sobą rywalizujące, zawierały rozejm. Delegacje miast reprezentowali młodzieńcy mający uczestniczyć w zawodach. W Olimpii stawali oni przed odzianymi w szkarłatne szaty "sędziami helleńskimi" i składali uroczystą przysięgę. W takiej atmosferze ukształtowały się idee olimpizmu.

W XIX wieku idee olimpizmu na nowo odkrył Pierre de Coubertin, baron oraz francuski działacz sportowy. Odkrycia dokonane w greckiej Olimpii w czasie od 1875 roku do 1881 przez niemieckiego archeologa Ernesta Curtiusa poruszyły wyobraźnię Coubertina . Postanowił zbliżyć młodzież różnych narodów na gruncie sportu. Pragnął wskrzesić na nowo starożytne igrzyska olimpijskie. Pierre de Coubertin j jako sekretarz generalny Francuskiej Unii Towarzystw Sportów Atletycznych zwołał na Sorbonie "Kongres Sportu". Zakończył się on jednogłośnym postanowieniem wznowienia igrzysk olimpijskich. 23 czerwca 1894 roku uchwalono powołanie Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego.

Twórca nowożytnego olimpizmu Pierre de Coubertin mówił: "Najważniejszym w Igrzyskach jest udział, nie zwycięstwo, gdyż podstawą życia nie jest triumfować, lecz walczyć". Coubertin nie występował przeciw medalom i rekordom, upragnionym owocom każdej rywalizacji. Przestrzegał on przed gromadzeniem rekordów. Dlatego w swym kanonie olimpijskiej idei tak silnie podkreślał istotę etosu walki "bez rozlewu krwi i szczęku broni". Zawody powinny odbywać się pod hasłami szlachetności, uczciwości i poszanowania dla przeciwnika. Przesłanie to powinno sugerować nastawienie swego umysłu na te wartości, które olimpizm wysuwa na pierwszy plan to:

• szybciej, wyżej, dalej;
• fair play co oznacza czystą grę, mieszanka tradycji rycerskiej i dżentelmeńskiej;
• amatorstwo rozumiane jako bezinteresowność;
• pokój, realizujący hasło: rywalizujmy na sportowych stadionach, nie na wojnach;
• apolityczność rozumiana bardziej jako niezależność sportu od polityki;
• uniwersalizm, czyli wszystkie gry, wszystkie narody;
• równość rozumiana w ten sposób, że każdy może startować w igrzyskach bez względu na płeć i pochodzenie społeczne, zawód, zamożność, wyznanie religijne, poglądy polityczne;

Uzyskanie niepodległości stworzyło Polakom szansę rywalizacji na olimpijskiej arenie. Polski Komitet Igrzysk Olimpijskich powstał w 1919r. Po zaakceptowaniu go przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski uzyskał oficjalne zaproszenie na igrzyska w Antwerpii w 1920r. Polskę reprezentował poczet sztandarowy, biorący udział w defiladzie otwierającej igrzyska. Polska reprezentacja wystąpiła po raz pierwszy na Igrzyskach VIII Olimpiady w Paryżu w 1924r. Wówczas srebrny medal w drużynowym wyścigu kolarskim na 4 km zdobyli: Józef Lange, Jan Łozarski, Tomasz Stankiewicz i Franciszek Szymczyk. Medal brązowy wywalczył w skokach konnych Adam Królikiewicz.

Pierwszy złoty medal zdobyła w 1928r. w Amsterdamie Halina Konopacka za rzut dyskiem ( 39,62m) był to rekord olimpijski i świata. W 1932r. w Los Angeles Janusz Kusociński wygrał bieg na 10 km.

Wybuch II wojny światowej przekreślił wiele sportowych karier. Wielu wybitnych sportowców straciło życie podczas II wojny światowej. Sytuacja polskiego sportu po 1945r. przedstawiała się dramatycznie. Większość obiektów była zrujnowana. Sport, podobnie jak cały kraj, cierpiał po wojnie na niedostatek specjalistów, ale jego odbudowa następowała szybko i skutecznie. Polacy potrzebowali sukcesu, potwierdzenia, że wojenna groza jest już za nimi. Stopniowo polski sport zaczął odnosić poważne sukcesy. Tak stało się już na olimpiadzie w Londynie w 1948r.

Od 1924 roku Polska reprezentacja olimpijska startowała w 19 igrzyskach letnich i 21 igrzyskach zimowych.

Polscy Olimpijczycy charakteryzowali się wytrwałością, wysoką techniką, bojowością i wiarą we własne siły. Wielu z nich kierowało się zasadami fair play. Warto wspomnieć Waldemara Baszanowskiego, mistrza świata w podnoszeniu ciężarów w wadze lekkiej z 1964 roku. Jest wzorcem kultury osobistej - gdy przegrał nigdy nie zapomniał pogratulować zwycięzcy.

Janusz Sidło - rekordzista świata w rzucie oszczepem - w geście fair play użyczył swojego, lepiej wyważonego oszczepu, Norwegowi Egilowi Danielsenowi. Danielsen zdobył złoty medal, Sidło - srebrny. W historii fair play Janusz Sidło zajmuje jedno z najwyższych miejsc światowego sportu.

Chcielibyśmy, aby zasad fair play przestrzegano we wszystkich sferach życia, dzięki nim bowiem możemy żyć w społeczeństwie uczciwym, stosującym sprawiedliwe formy współżycia społecznego. Idee olimpijskie są naszym dziedzictwem, "skarbem, który nas jednoczy". Cześć dla niego powinna polegać na wykorzystywaniu pouczeń, jakie z niego wypływają. Mogą być one gorzkie, wymagające, ale też krzepiące. Oto dziedzictwo antyczne, tak wielkie, że niełatwo jemu sprostać. Wytrwale się jednak o to postaramy ...